Gdy cały świat mówił „nie”, ona dopięła swego i zorganizowała najważniejszy koncert w dziejach. Już za moment zobaczymy jej historię na dużym ekranie

„Dziewczyna z Kolonii” to filmowa opowieść inspirowana prawdziwą historią pewnej 18-latki, która zorganizowała i wypromowała jeden z najsłynniejszych koncertów jazzowych w dziejach. Fortepianowa improwizacja Keitha Jarretta, zarejestrowana na płycie „The Köln Concert”, błyskawicznie stała się najlepiej sprzedającym się solowym albumem w historii jazzu i jednocześnie najpopularniejszym solowym nagraniem fortepianowym wszech czasów. Wydarzenie, które miało miejsce w styczniu 1975 roku w Operze Kolońskiej, przeszło tym samym do historii – a wszystko to za sprawą Very Brandes, młodej pasjonatki muzyki, która wbrew konserwatywnym rodzicom i licznym przeciwnościom losu postanowiła spełnić swoje marzenie w zdominowanym przez mężczyzn świecie jazzu. I choć od samego początku wydawało się, że jej plan skazany jest na niepowodzenie, nastolatka się nie poddała i z dumą doprowadziła go do spektakularnego finału.

„Dziewczyna z Kolonii”: o czym opowiada film?

Historia rozpoczyna się od spotkania Very Brandes z brytyjskim jazzmanem, który prosi ją o zorganizowanie serii koncertów. To wydarzenie staje się początkiem jej kariery jako promotorki – z oddanej fanki muzyki jazzowej Vera szybko przeobraża się w ambitną i przedsiębiorczą młodą kobietę. Podpisanie kontraktu z genialnym Keithem Jarrettem otwiera przed nią kolejne wyzwanie – organizację jego koncertu w Kolonii. Przedsięwzięcie okazuje się jednak znacznie trudniejsze, niż się spodziewała. Vera musi nie tylko przekonać dyrektora Opery do udostępnienia sali, lecz w kluczowym momencie także… samego Jarretta. Mimo to zdeterminowana nastolatka ostatecznie doprowadza do realizacji koncertu, a improwizacja muzyka przechodzi do historii.

Nastoletnia promotorka spotyka legendę fortepianu. Recenzja filmu „Dziewczyna z Kolonii”

„Dziewczyna z Kolonii” to tętniąca muzyką biograficzna opowieść o młodzieńczej determinacji i sile marzeń; komedia o dojrzewaniu i emancypacji, a także zakulisowy dramat i wciągające widowisko, które przypomina, że czasem ważniejsze od samego arcydzieła jest „rusztowanie”, dzięki któremu zostało ono „zbudowane”. Film opowiada bowiem nie tyle na samym koncercie, ile o kulisach realizacji wydarzenia i działaniach, które doprowadziły do jego zaistnienia. Skupienie się na procesie tworzenia to natomiast ciekawy punkt odniesienia i pomysł na poprowadzenie narracji, ale też przypomnienie, że wspaniałe występy często polegają na niezliczonych improwizacjach i poprawkach: pożyczonym fortepianie, zbiórce funduszy w ostatniej chwili i nieustępliwych nocnych telefonach.

To również historia o kobiecej sile, podejmowaniu ryzyka, międzypokoleniowej pracy zespołowej, oddaniu się sztuce, kultowi muzyki i magii tworzenia oraz o tym, że zawsze warto podążać za swoją pasją. Ale również bezlitosnych zasadach funkcjonowania przemysłu rozrywkowego, muzyce, która wpłynęła na niemiecką kulturę końca XX wieku oraz o tym, jak młode kobiety muszą się domagać zarówno szacunku, jak i ról przywódczych. To także ekscentryczny i zabawny przykład kina niezależnego, gdzie niskie budżety rodzą pomysłowość narracyjną. To, co jest tu jednak kluczowe, to zderzenie spontanicznej sztuki i pomysłowego ducha: dwóch sił, które doprowadziły do ​wspomnianego koncertu.