Wiek dorastania najbardziej sprzyja anoreksji. To najtrudniejszy biologicznie i emocjonalnie okres w życiu człowieka.
Pierwsze symptomy:
• Melancholijne usposobienie, lękliwość,
wycofanie społeczne mogą zapowiadać anoreksję.
• Niepokój powinny wzbudzić: obsesyjne skupienie nastolatka na wyglądzie i na ilości jedzenia, rezygnacja z ulubionych aktywności.
• Alarmem dla rodziców są: restrykcyjna dieta lub głodówka, środki przeczyszczające, prowokowanie wymiotów, wielogodzinne ćwiczenia.
• Anorexia nervosa zaczyna się przy wskaźniku BMI (Body Mass Index – współczynnik masy ciała, który obliczamy, dzieląc masę ciała podaną w kilogramach przez wzrost podniesiony do kwadratu podany w metrach) poniżej 17,5.
Oprac. na podstawie książki „Nastolatki na głodzie” Agnieszki Sztyler-Turovsky.
Jak powinni zareagować rodzice:
• Wysłuchajmy, nie osądzajmy. Nie obwiniajmy siebie. Chory potrzebuje bezpieczeństwa i wsparcia.
• Nie zwlekajmy z wizytą u internisty, szybsza diagnoza zwiększa szanse całkowitego wyleczenia.
• Niezbędne BADANIA to: elektrokardiogram, badania laboratoryjne (morfologia pełna z rozmazem, OB, mocznik, kreatynina, cukier, enzymy wątrobowe; elektrolity (potas, magnez, sód, fosforany, chlor), lipidogram.
• Ważne jest skierowanie do psychiatry! Nie wystarczy psycholog.
• Często wymagane jest leczenie farmakologiczne.
• Anoreksja w domu oznacza ciągły konflikt, bo chory nie je, manipuluje bliskimi. Z miłością, ale stanowczo egzekwujmy jedzenie.
• W trakcie choroby najlepiej unikać komentowania wyglądu, każda pochwała nasila lęk, że się przytyło.