„Byle do dzwonka” – tak dziś wciąż myśli wielu uczniów. I wielu z 600 tysięcy polskich nauczycieli. Ale zdarzają się nauczyciele inni. Wspierają. Inspirują. Uczą myśleć. To im zawdzięczamy dużo więcej niż stopień na świadectwie.
Dzieci są przeciążone masą często niepotrzebnej wiedzy, wkuwanej bez sensu na pamięć. Skupiają się na stopniach z testów, podobnie jak ich nauczyciele, których praca jest oceniana na podstawie wyników, jakie osiągnie klasa. Na drugi plan schodzi budowanie relacji. „Tracimy z pola widzenia główny cel, jakim jest dobro ucznia” – mówi Jarek Szulski, geograf i wychowawca.
„Nasz system szkolny wyrasta z tradycji XIX-wiecznego nauczania – nauczyciel był zarządcą z bacikiem, którego nie wahał się użyć wobec poddanego, czyli ucznia – tłumaczy pedagożka Krystyna Starczewska. – Metoda wychowawcza opierała się na rozkazach, zakazach i podporządkowaniu”.
Na szczęście coraz więcej nauczycieli chce przełamywać ten schemat. Potrafią zaciekawić przedmiotem, stawiają na uczenie myślenia, pokazują, jak ważne są zaufanie, przyjaźnie, wspieranie się. Swoje pomysły realizują często w szalony sposób. „Wspaniały nauczyciel to taki, którego pamiętam przez całe życie – mówią uczniowie. – A czasem ktoś, kto pomógł mi o kierunku tego życia zdecydować”.