Mówi się, że intuicja to cecha wskazana w wielu sytuacjach, ale nie chciałbym, żeby lekarz, który mnie będzie operował, kierował się wyłącznie nią. Gdybym miał określić proporcje, prosiłbym, żeby opierał się w 90 procentach na wiedzy, w 10 na przeczuciu.
W opisie zegarka, na stronie sklepu internetowego, znalazłem informację, że „...odczyt wskazań jest prosty i intuicyjny". Czyli dla szwagra idealny prezent. Ale zaraz... Co to znaczy? Jak szwagier spojrzy na zegarek, to intuicyjnie się zorientuje, że jest za dziesięć trzecia? Właśnie na wypadek takich wątpliwości trzymam w domu słownik wydany jeszcze w ubiegłym wieku. Pod koniec wieku. Rok 1996 uznałem za graniczny. Postanowiłem, że od tej chwili niechętnie będę przyjmował jakiekolwiek językowe nowości. Sprawdziłem, co oznacza słowo „intuicyjny". Napisano, że to: „...oparty na intuicji, nie wyrozumowany". Sprawdziłem, co to jest „intuicja". Najprościej: „...przeczucie, zdolność przewidywania". Kurczę! A ja myślałem, że odczytywanie godziny z zegarka to nie jest kwestia przeczucia, tylko nauczenia się, że jak krótka wskazówka jest na jedynce, a długa na trójce, to znaczy, że jest piętnaście po pierwszej. Chociaż... Raz w życiu próbowałem intuicyjnie ustalić godzinę, patrząc na zegar słoneczny na zamku, który zwiedzałem. Z tym że akurat słońce było za chmurami, więc musiałem przewidywać. No i kilka razy w życiu próbowałem intuicyjnie stwierdzić, jaki dzisiaj dzień tygodnia. Ale chcę o tym poszukiwaniu straconego czasu zapomnieć, więc szczegółów nie ujawnię. Mówi się, że intuicja to cecha wskazana w wielu sytuacjach, ale nie chciałbym, żeby lekarz, który mnie będzie operował, kierował się wyłącznie nią. Gdybym miał określić jakieś proporcje, prosiłbym, żeby opierał się w 90 procentach na wiedzy, w 10 na przeczuciu. Mechanik naprawiający mój samochód może sobie pozwolić na trochę więcej intuicji, ale też bez przesady. Ustalmy, że 80 do 20. Sto procent może zastosować pani wróżka, ale na razie się nie wybieram.
Poznałem nową jednostkę odległości. W pewnym miasteczku zapytałem panią w sklepie, jak dojdę do rynku. „Pójdzie pan prosto i wtedy dalej w lewo". Zmierzyłem – „wtedy" to jakieś 200 metrów. Może by tak spopularyzować to pojęcie? Rekord świata w „biegu na wtedy" wynosi 19,19 sekundy. Ustanowił go w 2008 roku jamajski sportowiec Usain Bolt. Jak się uda wprowadzić „wtedy" jako jednostkę zarówno czasu, jak i odległości, będą się mogły pojawiać w powieściach kryminalnych zdania typu: „Wtedy szedł wtedy za nim przez wtedy, żeby go przypadkiem nie zobaczył". Wiem, że zagmatwane, ale jeśli będzie się umiało czytać ze zrozumieniem, to będzie wiadomo, że szedł za nim w odległości jakichś 200 metrów, przez jakieś 200 metrów. Przecież to proste! Albo przynajmniej intuicyjne.
Czytam piosenki Jeremiego Przybory. „Roztopiło ci się słonko nagle w plusze/Choć powinno obiektywnie wszystko grać/Transcendentny smutek kładzie się na duszę/Coś dziwnego się zaczyna w tobie dziać.... I już mniejsza z „transcendentnym" (oczywiście, że sprawdzałem w starym słowniku), ale proszę się zastanowić – kto z nas i kiedy ostatnio użył rzeczownika „plucha" w miejscowniku? W ogóle plucha odchodzi w zapomnienie. Nie w związku ze zmianami klimatycznymi, ale zaniechaniem językowym. Że o dżdżu nie wspomnę. Cała nadzieja w poetach. Dzięki Jeremiemu Przyborze będziemy pamiętać o plusze, a dzięki Andrzejowi Poniedzielskiemu o Dżdżu. To nie błąd, jest napisane poprawnie, bo to imię psa. Dżdż – tak się wabił pies Andrzeja.
„I już nikomu mówić nie muszę/ Że Dżdż najlepiej czuje się w plusze". Gdybym napisał Plusze przez duże P, byłaby piosenka dla dorosłych. Ale nie napisałem i jest przyzwoicie. Taki początek piosenki dla dzieci o psie, który lubi się taplać w deszczu. To moje. Poezja prosta, intuicyjna, ale też – powiedzmy szczerze – bardzo wyrozumowana.
Artur Andrus, Mistrz Mowy Polskiej, dziennikarz, poeta, autor piosenek.