Niektórzy zawdzięczają sukces urodzie, inni talentowi, a jeszcze inni szczęściu. On miał to wszystko. Niestety, odszedł przedwcześnie w wieku 28 lat. Do dziś wydaje się niewiarygodne, jak wiele wspaniałych rzeczy udało mu się dokonać w tak krótkim czasie.
Żył na maksa, nie interesowało go spokojne życie. Zawsze musiało istnieć jakieś ryzyko. Lubił dochodzić do samej krawędzi. Do tego miał bardzo konkretną wizję przyszłości. W domu rodzinnym przykleił do sufitu gwiazdki i powiedział: „Tam będę, w branży filmowej, zostanę aktorem”. Emanował pewnością siebie i był nadzwyczaj ambitny. Od razu było wiadomo, że daleko zajdzie. – Tylko na planie czuję, że naprawdę żyję – mówił. Był urodzonym artystą i wszystko było dla niego twórczością. Miał talent aktorski, reżyserski, sportowy, muzyczny. We wszystkim był najlepszy i wszystko też przeżywał głębiej i silniej niż inni. – Kiedy umrę, moje filmy będą żyły dalej, by ludzie mogli ocenić, jakim byłem człowiekiem. Chcę pozostać osobliwy i wciąż uśmiechać się jak Joker – podkreślał.
Początkowo Ledger grywał małe role. Pierwsze kroki w branży stawiał w serialu „Prawo miecza”, jednak prawdziwym przełomem okazała się rola szkolnego przystojniaka Patricka w „Zakochanej złośnicy”. To dzięki niej naprawdę poczuł się aktorem. Mógł został idolem młodego pokolenia na miarę Leonardo DiCaprio czy Johnny'ego Deppa, ale miał dużo większe ambicje. Problem w tym, że gdy aktor sprawdzi się w jednej roli, tak jak Heath sprawdził się jako nastoletni gwiazdor komedii romantycznych, kolejne propozycje są w tym samym klimacie. Ledger jednak konsekwentnie odmawiał. Szukał nowych wyzwań.
Po „Zakochanej złośnicy” przez rok nie zaoferowano mu żadnego angażu. Heath chciał zrezygnować z aktorstwa, ale nagle pojawiła się szansa zagrania w „Patriocie”, i to u boku samego Mela Gibsona. Wybrano go spośród dwustu kandydatów i w ten sposób wcielił się w Gabriela Martina. Film kręcono z rozmachem, a Heath cieszył się, że może grać ze swoim idolem. Dla młodziutkiego Australijczyka to wiele znaczyło. Gibson wziął Heatha pod swoje skrzydła i nauczył jak wchodzić w rolę. To była ważna kreacja – od tej pory Ledger prawie nie schodził z planu filmowego.
Ledger zawsze szukał ról, które będą dla niego wyzwaniem. Co więcej, w swoje postacie wchodził tak, że stapiał się z nimi w jedno. Gdy zdecydował się na udział w nagrodzonej Oscarem produkcji „Czekając na wyrok”, ludzie w końcu dostrzegli w nim aktora dramatycznego. – Grał rolę drugoplanową, ale z całego filmu zapamiętałem tylko jego, mimo że twarz miał kamienną. Nie robił niczego szczególnego, na tym polegała jego niezwykłość. Heath Ledger, nawet młody, nawet w epizodycznej roli, potrafi skraść całe show – mówił reżyser Ang Lee, u którego Ledger zagrał wkrótce jedną ze swoich ról życia.
O tym, czy Heath zagra w danym filmie przesądzała osoba reżysera, a że od zawsze chciał pracować z Shekharem Kapurem, bez wahania przyjął rolę w rozgrywającej się pod koniec XIX wieku „Cenie honoru”, ekranizacji powieści A.E.W Masona. Ledger zagrał w niej młodego dezertera Harry’ego. Co ciekawe, film w dużej mierze przyczynił się do jego wzrostu duchowego. – Aktorstwo to odkrywanie świata i siebie samego, bez tego nawet najlepsze na świecie techniki i sztuczki na nic się nie zdadzą – mówił.
„Tajemnica Brokeback Mountain” to film, dzięki któremu Heath dojrzał. – Zdumiewające, jak bardzo zmienił moje życie – mówił. Reżyser filmu Ang Lee długo zastanawiał się nad powierzeniem roli kowboja-geja Ledgerowi. – Kiedy jego nazwisko pojawiło się na liście, zawahałem się, nie wiedziałem czy udźwignie taki ciężar, ale przekonał mnie film „Czekając na wyrok”. Zaimponował mi w nim – powiedział twórca. Postać Ennisa Del Mar, introwertycznego homofoba zakochanego w drugim facecie, niezwykle fascynowała Heatha. Rola przyniosła mu międzynarodowe uznanie, a także nominacje do licznych nagród, m.in. do Oscara, Złotego Globu i BAFTA.
Gdy pojawiła się propozycja zagrania Jokera w nowym filmie o Batmanie, Heath zgodził się od razu i natychmiast zaczął budować rolę. – Zamknąłem się w pokoju i po sześciu tygodniach wynurzył się z niego psychopata. Szukałem odpowiedniej mimiki, ruchów, przede wszystkim głosu. To kluczowe. Jeśli znajdziesz znajdziesz głos, masz całą resztę – mówił. Wiedział, że tworzy niezwykłą postać i wkładał w to mnóstwo wysiłku. Na planie sam sobie robił charakteryzację. Po raz pierwszy poczuł, że jako aktor jest nietykalny. Emanował pewnością siebie, był dumny ze swojej gry, nie mógł się doczekać premiery. Po raz pierwszy od bardzo dawna, mówił: „Żadna rola nie sprawiła mi takiej frajdy, jak ta. Trafiłem w dziesiątkę”. Za rolę Jokera dostał Oscara. To było aktorskie arcydzieło. Statuetkę odebrała rodzina aktora. Heath nie zdążył, zmarł 22 stycznia 2008 roku.