Gdy dziecko jest bez nadzoru, zakładamy, że na pewno stanie mu się coś złego. Praktyka pokazuje, że najwięcej wypadków zdarza się dzieciom w domu pod opieką rodziców.
Dziecko nie może być trzymane cały czas pod kloszem. Kilkulatek potrzebuje czasu bez bezpośredniego dozoru i w gronie innych dzieci. Dzięki temu:
- Uczy się, jak się pilnuje samego siebie. Rozwija koncentrację uwagi, bo musi różne czynności wykonywać samodzielnie – na przykład wejść na drabinkę czy drzewo i potem zejść.
- Może poznać swoje potrzeby. „Chce mi się pić, jeść, jestem zmęczony, coś mi wpadło do oka”. Dowiaduje się, co go ciekawi, w czym jest dobry, a w czym nie.
- Uczy się wyrażać emocje w sposób adekwatny do wieku.
- Dowiaduje się, z czym ma problem i czy chce coś z tym robić, czy też mu to nie przeszkadza.
- Może się wyżyć bez konieczności nadawania sensu swojej aktywności.
- Może poznać swoje ciało – babrać się w błocie, obrzucać liśćmi, łamać patyki, dotykać trawy, zbiegać z górki, męczyć się, przenosząc wiaderka z piaskiem.
Co robić, by nie zagłaskać dziecka?
- Zapisać się na jakieś zajęcia lub warsztaty rozwoju osobistego (bez dziecka).
- Zostawiać malucha pod opieką różnych osób: babci, sąsiadki, koleżanki z pracy, innych mam. Nauczyć się, że nie tylko nasza opieka jest wystarczająco dobra.
- Robić dziecku zdjęcia, na których jest „brudne i szczęśliwe”.
- Nie proponować dziecku zaspokajania potrzeb, jeśli samo tego nie zgłosi. Można zasygnalizować: „Zobacz, ja tu przez cały czas będę, a ty się pobaw z dziećmi”. Jeśli będzie kłopot, dziecko samo przyjdzie.
- Zamieniać się rolami. Na zasadzie: „Dziś ja będę dzieckiem, a ty mamą”. Można wtedy zobaczyć, jak dziecko nas widzi, co je męczy w naszym zachowaniu, co chciałoby zmienić.
- Zadać sobie pytania: „Kiedy on ma nauczyć się radości życia? Kiedy ma się spontanicznie bawić, w co tylko chce? Kiedy powinien spędzać czas na robieniu rzeczy, które nie mają konkretnego celu?”.
Ewa Nowak pedagog, terapeutka, autorka książek dla dzieci i młodzieży