W nauce chrześcijańskiej każdy piątek jest wspomnieniem śmierci Chrystusa. Wielki Piątek ma jednak miejsce szczególne w kalendarzu liturgicznym.
Kościół katolicki nie sprawuje w tym dniu mszy świętej. Wielkopiątkowa liturgia nawiązuje do męki Pańskiej. Nie używa się wtedy instrumentów muzycznych ani dzwonków – ich rolę spełniają kołatki. Obrzęd kończy się wyniesieniem Eucharystii do ciemnicy, gdzie rozpoczyna się adoracja trwająca aż do procesji rezurekcyjnej, gdy uroczyście obwieszcza się Zmartwychwstanie. Jak w każdy piątek Wielkiego Postu, tak i tego dnia odbywa się nabożeństwo Drogi Krzyżowej, tradycji zapoczątkowanej w Polsce w XVI w. Obecnie wiele nabożeństw ma charakter ekumeniczny.
W Kościele prawosławnym obchody Wielkiego Piątku rozpoczynają się uroczystą jutrznią w czwartkową noc. Podczas czytania fragmentów z Ewangelii dotyczących Pasji wierni stoją pod wielkim krzyżem (zwanym Golgotą) z zapalonymi świecami w dłoniach. Podobnie jak w obrządku zachodnim, w Wielki Piątek nie ma liturgii eucharystycznej, a adoracja wizerunku Chrystusa w symbolicznym grobie trwa aż do nabożeństwa paschalnego. W prawosławiu Wielkanoc obchodzi się według kalendarza juliańskiego – w 2012 r. przypada 15 kwietnia.
Olbrzymią wagę do Wielkiego Piątku przywiązują kościoły protestanckie. Jest to dzień skupienia poświęcony modlitwie i czytaniom pasyjnym. W Polsce najbardziej liczny jest Kościół ewangelicko-augsburski, który uznaje Wielki Piątek za najważniejsze świętu w roku. Luteranie podkreślają znaczenie wielkopiątkowej spowiedzi i liturgii komunijnej. Oni także nie używają dzwonów, a krzyż przysłaniają kirem. Biskup Kościoła w Polsce od kilku lat uczestniczy w Centralnej Drodze Krzyżowej, która odbywa się na ulicach Warszawy.