Fani „The Bear” oszaleją na punkcie tego filmu. „Apetyt na więcej. La Cocina” to prawdziwa kinowa uczta

Zanim Alonso Ruizpalacios („Narcos: Meksyk”) udowodnił, że jest jednym z najciekawszych meksykańskich twórców filmowych, zmywał naczynia i kelnerował w tętniącej życiem wielkomiejskiej kuchni. To doświadczenie zainspirowało go do przeniesienia na duży ekran słynnej sztuki teatralnej „Kuchnia” z lat 50. Akcja filmu „Apetyt na więcej. La Cocina”, pierwszego anglojęzycznego tytułu w dorobku reżysera i scenarzysty, rozgrywa się jednak nie w Londynie, a we współczesnym Nowym Jorku. Kipiący emocjami i zrealizowany z niezwykłą błyskotliwością dramat skupia się natomiast na gorzkiej analizie amerykańskiego snu z perspektywy pracowników pewnej restauracji – w większości nielegalnych imigrantów.

„Apetyt na więcej. La Cocina”: o czym opowiada?

Kuchnia restauracji The Grill jest jak mikrokosmos, w którym krzyżują się drogi marzycieli z różnych stron świata. Ich aspiracje i pragnienia boleśnie konfrontują się jednak z rzeczywistością zarządzanego żelazną ręką lokalu. Młoda, lecz doświadczona kelnerka Julia i utalentowany, ale bliski wydalenia z pracy charyzmatyczny kucharz Pedro muszą ukrywać swój romans, Estela dopiero wchodzi w ten świat, Max za wszelką cenę chce udowodnić swój talent, a Nonzo marzy jedynie o tym, aby sprowadzić do miasta swoją rodzinę. Na wszystkich z góry spogląda właściciel, dla którego liczy się tylko sprawnie funkcjonujący biznes. Gdy pewnego dnia rano szef zmiany odkrywa kradzież, wszyscy stają się podejrzani.

Gdy niecierpliwi goście domagają się obsługi, a zamówienie napływają coraz szybciej, napięcie i nerwowość rośnie, a osobiste i zawodowe troski zaczynają coraz bardziej wrzeć. Pikanterii dodaje też fakt, że praktycznie cały personel to imigranci, którzy pocą się przy realizowaniu zamówień i walczą o przetrwanie, licząc na to, że ich american dream w końcu się spełni. Rzeczywistość łapie ich jednak w sidła najgorszego koszmaru.

„Apetyt na więcej. La Cocina”: recenzja

Każdy dramat rozgrywający się kuchni ma to do siebie, że łatwo może przerodzić się w horror – szczególnie wtedy, gdy ktoś zawali swoje zadanie. To jeden z powodów, dla których „Apetyt na więcej. La Cocina” działa tak dobrze. „Kuchnia jako strefa wojny” powoli staje się zresztą odrębnym gatunkiem filmowym i to całkiem popularnym, o czym świadczy chociażby sukces serialu „The Bear”. Nowe dzieło Ruizpalaciosa ma jednak zdecydowanie inną energię. Tu mamy do czynienia przede wszystkim z chaotyczną symfonią postaci i kąśliwą krytyką społeczną, a wszystko to połączone z niebywałą stylistyczną brawurą.

Pełen kulturowych i politycznych napięć film bada realia życia nielegalnych imigrantów i wyzysku pracowników w Nowym Jorku. To gorączkowy, ale też niezwykle zmysłowy, melancholijny i wypełniony symbolami klaustrofobiczny dramat, który ściśle skupia się na zgiełku pracy oraz niespokojnych i rozczarowanych życiem pracownikach próbujących dotrwać do końca dnia. To również brutalna, ubrana w czarno-białą indie estetykę tragikomedia, która porywa już od pierwszej minuty i zachwyca niespokojną energią osiągającą punkt kulminacyjny w naprawdę spektakularnej, starannie wyreżyserowanej końcowej sekwencji, która sprawi, że będziecie dosłownie zbierać szczęki z podłogi (ten teatralny finał z oszałamiającym monologiem na długo zostanie w waszej pamięci!).

Prawie każda scena filmu rozgrywa się w kuchni, a żywy montaż sprawia, że nie ma tu miejsca na nudę. Ruizpalacios świetnie radzi sobie z zespołem pracowników, od surowego menedżera po najnędzniejszego pomocnika i stawia czoła szaleństwu, gdy kuchnia zaczyna przypominać galerę jednego z statków niewolniczych. Jeśli Stany Zjednoczone są tyglem kulturowym, kuchnia The Grill to piec: bohaterowie są dla siebie okrutni i bezduszni, ale trudno się im dziwić – żyją pod presją, a do tego ze świadomością, że nigdzie indziej nie znajdą lepszego zatrudnienia. Są po prostu częścią głęboko zepsutego systemu, który dosłownie niszczy ludzi.

Jeśli chodzi o obsadę – chociaż największą gwiazdą jest tutaj Rooney Mara, najbardziej efektowną rolę ma zdecydowanie Raúl Briones, a lwia część żywotności filmu pochodzi właśnie z jego fenomenalnego, hipnotyzującego występu. Aktor ma w sobie bowiem cudowny staromodny magnetyzm, a oglądanie go na ekranie jest czystą przyjemnością. Reżyser zdaje się zresztą dobrze zdawać z tego sprawę. Reszta obsady złożona ze stosunkowo nieznanych aktorów również radzi sobie świetnie i tworzy świetny zespół.

„Apetyt na więcej. La Cocina” to zatem nie tylko filmowy majstersztyk, którego ewidentnie potrzebowaliśmy, ale także niesamowicie ekscytujące doświadczenie kinowe – zachwycające wizualnie i pełne napięcia oraz nieoczekiwanych zwrotów akcji. Można przyczepić się do powierzchownego przedstawienia doświadczeń imigrantów, ale to wciąż świetny film, w którym praca przejmuje kontrolę nad ludzkim życiem, a rutyna tłumi nadzieję.

„Apetyt na więcej. La Cocina” w kinach od 28 marca.