Pierwszy konflikt dziecka

Lepiej mniej niż więcej. Jeśli nie poskromisz swojego braku zaufania do społecznych umiejętności dziecka, wdrukujesz mu matrycę: „Nie poradzę sobie bez mamy, ona musi wkroczyć i za mnie to załatwić”. Zawsze jest lepiej, żeby dziecko może nieudolnie (w naszej ocenie), ale samodzielnie rozwiązało problem, niż żeby mama pokazała, że bez niej sobie nie poradzi. Przecież w wychowaniu dziecka chodzi o to, żebyśmy my, rodzice, powoli stawali się zbędni.

Unikaj prowokowania tematu. Kiedy ty się czymś martwisz, a w tym nie uczestniczysz, chcesz nakarmić swoją ciekawość. Nie rób tego! Nie zasypuj dziecka pytaniami po powrocie ze szkoły: „I jak K.? Co ci dziś zrobiła? Co nowego wymyśliła?”. W ten sposób będzie się czuło w obowiązku dostarczać ci wciąż nowego materiału dowodowego. Pytaj: „Jak się czujesz? Co było najfajniejsze, a co było najgorsze?”. Zawsze warto dawać wolność wyboru tematu i rozmawiać o rozwiązaniu problemu tylko na zasadzie „co można w ogóle zrobić i co ty chcesz zrobić”.

Zainspiruj do działania. Zadaj pytanie: „I co chcesz zrobić?”. Każdy z nas nosi w sobie rozwiązanie swoich problemów, ta zasada dotyczy również dzieci. Nawet gdy mają kilka lat, same widzą, które rozwiązanie jest dla nich najlepsze, bo widzą w nim sens i są w stanie je zastosować. „Jutro rano idziesz do wychowawczyni i zgłaszasz to” – dla wielu dzieci taka rada rodzica jest gorsza niż sam problem. Bo mały człowiek wcale nie chce w ten sposób działać. Dlatego wybór zawsze pozostawiajmy dziecku.

Symptomy świadczące o tym, że problem jest poważny

• Dziecko w ogóle o nim nie opowiada. Nie chce, żeby się wydało, że żyje w konflikcie.
• Jest rozdrażnione, smutne, płaczliwe. Nagle wymaga bardzo dużo uwagi z naszej strony.
• Zaczyna chorować i dzięki temu unika kontaktu z trudnym przeciwnikiem.
• Nikt go nie odwiedza, ono nie zaprasza nikogo do siebie, nie dzwoni.
• Zaczyna o sobie mówić, że jest głupie, brzydkie, nudne itp.