Ciasno, duszno, ludzi co niemiara – witajcie w londyńskim metrze. Przepakowane pociągi odjeżdżają co dwie, trzy minuty. Trudno przedostać się z z jednego końca miasta na drugi bez korzystania z tego dobrodziejstwa. Szczególnie tutaj.
Oprócz wiadomych zalet metro ma jeszcze jedną cenną zaletę – możliwość obserwowania nietuzinkowych ludzi. To nieustannie mnie ciekawi. W ten sposób podróżowanie, czasami trwające całe wieki, staje się nieco przyjemniejsze. A przynajmniej może się stać - zależy od podejścia, nastroju i poczucia humoru.
Ubiór podróżnych czasami szokuje, ale dopiero to, co opowiadają, niejednego zwali z nóg. Zasłyszałam całą masę takich ciekawych. Dziś pragnę podzielić się z Wami jedną z nich.
Podróż rozpoczęłam w Stradford na czerwonej linii londyńskiego metra (Central line). Jechałam do Oxford Circus. Stacje te dzieli 9 przystanków, co zajmuje średnio 15 min. To wystarczająco długo, by poznać sprawy osobiste Londyńczyków.
- Uff, co to była za noc! Brak słów. Dawno czegoś podobnego nie przeżyłam – słyszę, jak dojrzała blondynka rozpoczyna głośną rozmowę z przyjaciółką siedzącą naprzeciwko
- Mówiłam Ci, że tak będzie, w końcu David to niezłe ciacho! – odpowiada koleżanka.
- Wszystko zaczęło się w biurze. Ni stąd, ni zowąd zawołał mnie do siebie. Dochodziła 18., strasznie się spieszyłam, bo zaraz po pracy miałam lecieć na kolację – umówiłam się z Alice. Wchodząc do gabinetu Davida, sądziłam, że to zajmie mi kilka minut, wręczę mu tygodniowy raport i na tym się skończy. Ale kiedy podawałam mu dokumenty, nagle mnie pocałował. Sama nie wiem, jak to się stało, że dziś rano obudziłam się obok niego. Było wspaniale! I to jego niesamowite ciało!
- A pokazywał Ci to znamię, które ma na lewym pośladku?
W tym momencie wszyscy w wagonie zamarli. Mina zdającej relację dziewczyny momentalnie zrzedła. Byłam szczęśliwa, że dojeżdżamy już na Oxford Circus. Kilkugodzinne buszowanie po sklepach oderwało mnie od tej historii. Ale zastanawiam się, co ciekawego usłyszę w drodze powrotnej?