Gdy przyszłam kiedyś ze szkoły spłakana, bo wyrzuciłam koleżance kanapkę do śmieci, moja mama powiedziała: „Rzeczywiście, to okropne. Ależ jej musiało być przykro. Czekaj jednak: który ty raz żyjesz? Pierwszy, prawda? To skąd miałaś wiedzieć, że tak nie wolno robić? Zastanowimy się teraz, jak to naprawić. Akurat upiekłam ciasteczka, razem pójdziemy do Steni i możliwe, że ją jakoś udobruchamy”. I tak też było. Dlatego nie mierzę swojej wartości tym, czy popełniam błędy, czy nie. Ludzi trzeba tak wychowywać, żeby błąd był częścią ich doświadczenia, które, po pierwsze, jest nieuniknione, po drugie, jest wartością, po trzecie, trzeba wiedzieć, że im większy błąd, tym więcej trzeba włożyć wysiłku w to, aby jego skutki i konsekwencje przerobić na lekcje. Wtedy wyniknie z niego coś dobrego. Błędy to bardzo dobra okazja, żeby korygować swoje zachowania. Jeśli jednak dziecko słyszy, że jest bałaganiarzem czy niechlujem, dostaje tożsamość bałaganiarza czy niechluja. To nie jest żadna lekcja, to jest etykietka. Wieczne krytykowanie owocuje niskim poczuciem własnej wartości. Potem ktoś taki – obciążony kompleksami – kiedy tylko ma okazję, żeby komuś dokuczyć, korzysta z niej, bo jest to jedyna szansa, żeby nie mieć totalnie rozdeptanego swojego wizerunku. Krzyczy, wymierza kary, osądza, potępia, obraża się. To są niewolnicze strategie pozbawione wiary w siebie. Dziecko musi zobaczyć, że gdy mama przypali pieczeń, to mówi: „Co ja narobiłam!”, a nie: „To przez ciebie, jesteś nie do wytrzymania!”. Wstydzimy się naszych pomyłek, bo ktoś nas nie nauczył nauki na błędach.
Kiedy spotkały nas w życiu trudne rzeczy, z których wynikają teraz nasze często okropne zachowania, lepiej nie szukać winnych, tylko te zachowania zmienić. Jeśli znajdziemy winnych, sami nie mamy nic do zrobienia i o to nam podświadomie chodzi – nie musimy błędu naprawiać, bo mamy go czym usprawiedliwić. Można o tym opowiadać na terapii, ale czy wtedy poprawimy swoje błędy? Bo przecież to są nasze błędy…
Poprawianie błędu może być nawet ciekawe, można je polubić, ale jest jeden warunek – samo popełnienie błędu nie jest powodem do dyskwalifikacji.