Książki o wampirach, fantasy, science fiction – to zdaniem wielu rodziców nie jest lektura dla dzieci. Dlaczego chcemy za wszelką cenę uchronić je przed ciemną stroną świata?
Zamiast krytykować, wejdź w rolę partnera. Jeśli przyjmujemy pozycję mentora-wyśmiewacza i krytykujemy to, czym interesuje się nastolatek, zamykamy drogę do międzypokoleniowego porozumienia. Zamiast tego lepiej otworzyć się na świat dziecka i zapytać: „A co teraz czytasz? O czym to jest? Pożycz mi”. Dziecku w okresie dojrzewania nie damy już rady zaimponować tym, że jesteśmy jego rodzicem, ale zawsze zaimponujemy tym, że stać nas na wzięcie czegoś od niego, poradzenie się, skorzystanie z jego doświadczenia – zwłaszcza że dziecko w tym wieku uważa, że wie i rozumie wszystko, z czym nawet nie próbujmy walczyć.
Zaakceptuj.
Im bardziej się na coś nie zgadzamy, tym bardziej dziecko chce właśnie to robić. Czytanie książek lub słuchanie płyt nieakceptowanych przez rodziców to najprostsza droga do odcięcia się od świata dorosłych. Gdy zaakceptujemy to, co dziecko lubi, nie będzie już przeciw czemu się buntować. Akceptacja bardzo skutecznie odbiera buntowi cały urok.
Zamknij rozdział dotychczasowych awantur.
Powiedz sobie: „Ja, mama mojej córki, postanawiam, że będziemy najlepszymi przyjaciółkami”. To pozwoli nie nastawiać się na to, że każdy nasz kontakt na pewno skończy się tygodniową awanturą.
Nie wracaj do czasów dzieciństwa nastoletniej córki czy syna.
Nastolatek jest wyjątkowo drażliwy na tym tle. Swoje dzieciństwo najchętniej by wymazał. Będzie znowu chętnie je wspominał jako dorosły człowiek, ale teraz lepiej milczeć na ten temat i pamiętać, że dla dziecka w wieku 10–16 lat okres niemowlęcy to powód do wstydu. Z nami też tak było, tylko dziś już tego nie pamiętamy.
Popracuj nad swoim lękiem.
Akceptacja tego, że dziecko interesuje się seksem, narkotykami, śmiercią, samobójstwami czy przemocą, nie jest łatwa, ale tak jest i musimy się z tym zmierzyć, jeśli chcemy, by dziecko widziało w nas partnera do jakiejkolwiek rozmowy.
Bądź na bieżąco.
Dziecko przynosi do domu masę nowinek, do których my sami, zwłaszcza obciążeni pracą, którą postrzegamy jako wyczerpującą, nie mamy szansy dotrzeć. Zasięgnijmy więc języka od naszych dzieci. Podpytujmy, co czytają, w co grają, co oglądają. Dzieci w każdym wieku niesłychanie cenią rodziców „na czasie”, a kiedy są w okresie dojrzewania, można im zaimponować głównie tym, że umie się być elastycznym i otwartym na świat.
Ewa Nowak pedagog, terapeutka, autorka książek dla dzieci i młodzieży