Co warto obejrzeć teraz w kinie? Na spragnionych filmowych doznań widzów czeka masa wyśmienitych premier, w tym m.in. nagrodzona Oscarem animacja „Flow”, nominowany do nagrody Akademii dokument „Nasienie świętej figi” oraz polski dramat „Innego końca nie będzie” z Agatą Kuleszą i Bartłomiejem Topą.
Bohaterów nagrodzonej Oscarem pełnometrażowej animacji „Flow” dotyka dramat. Sądząc z architektury i krajobrazów, ta przygodowa opowieść toczy się gdzieś w Azji Południowo-Wschodniej. W ustabilizowane, indywidualistyczne kocie życie wlewa się – dosłownie – woda. Uciekając przed nią, kot trafia na statek, swoistą arkę, która nie dość, że miotana falami, to jeszcze jest zamieszkana przez różne inne zwierzaki, z którymi w normalnym życiu nie chciałby mieć nic wspólnego. Co wyniknie z tej przymusowej koegzystencji?
Ucieczka i przygoda w Azji, choć w zupełnie innym kontekście, pojawiają się też w filmie „Grand Tour”. Oto do brytyjskiego urzędnika kolonialnego płynie niewidziana od lat narzeczona, żeby wziąć ślub i żyć z nim długo i szczęśliwie. A jednak z tych planów nici, gdyż mężczyzna w ostatniej chwili wsiądzie na statek wypływający z Rangunu i zostanie uciekinierem. Narzeczona podąży jego śladem i choć nieustannie będzie o krok za nim, nie zawaha się nad sensownością pościgu. Co wręcz obsesyjnie gna ją dalej, mimo że szczęście, a przynajmniej czułą opiekę i adorację, może dać jej ktoś inny? Czarno-biała opowieść w dwóch planach czasowych każe się zastanowić, o co właściwie nam w życiu chodzi.
Z pytaniem o życiowe priorytety zostawia nas również dramat „Nasienie świętej figi”. Reżyser Mohammad Rasoulof wpadł na pomysł fabuły w areszcie, w okresie protestów w Teheranie jesienią 2022 roku. Same protesty pokazane są w filmie w dokumentalnych migawkach, a twórcy skupiają się na życiu pewnej rodziny, której ojciec awansuje na upragnione stanowisko śledczego akurat w okresie, gdy miasto wrze po tragicznej śmierci Mahsy Amini, zatrzymanej za niedokładne zakrycie włosów hidżabem. Krok po kroku mężczyzna idzie na ustępstwa ze sobą, aż w końcu – gdy nocą ginie w domu jego służbowy pistolet – zaczyna stosować zawodowe procedury wobec najbliższych. Powstanie tej rodzinnej psychodramy zostało okupione wysokim kosztem. Reżyser, od dawna represjonowany przez władze w Iranie i skazany na więzienie, potajemnie opuścił kraj, zanim jeszcze ukończono produkcję. Niektórzy aktorzy także.
I jeszcze dwa tytuły, w których pojawia się wątek żałoby. Pierwszy to „Jutro o świcie” – historia studentki sztuki, której ukochany ginie w wypadku samochodowym. Tyle że Una nie ma jak go opłakiwać, bo ich związek dopiero się zaczął, a tego pamiętnego dnia Diddi miał właśnie powiedzieć o wszystkim swojej dotychczasowej dziewczynie. Teraz to ona ma prawo do oficjalnej żałoby, podczas gdy Una cierpi w ciszy. Jednak bliski przyjaciel obydwojga – intuicyjnie czy świadomie, dowiemy się później – nie pozwala dziewczynie wrócić do domu i zapaść się w siebie. Wiele mówi się o roli głębokich relacji, które leczą traumę, zanim rozwinie się do zespołu stresu pourazowego. Ten film pokazuje to najlepiej.
Rodzinie po śmierci ojca przyglądają się twórcy „Innego końca nie będzie”. Ola odwiedza rodzinne strony, gdzie wiele się zmieniło: dom, gdzie się wychowała, zostanie sprzedany; w życiu jej mamy pojawił się nowy mężczyzna; rodzeństwo ma swoje sprawy. To powód do radości czy gniewu? Czy przypadkiem bliscy nie zachowują się tak, jakby nic się nie stało? Ten, którego już nie ma, to cierpiący latami na depresję ojciec. Czy można było powstrzymać go przed odebraniem sobie życia? I najważniejsze: jak żyć i nadal tworzyć rodzinę po takiej stracie?