Słynny symbol Paryża Wieża Eiffla – stoi w wielkim zakolu Sekwany, wypływającej z miasta w kierunku południowo zachodnim. Wznosi się ona nad dzielnicą słynącą z zabytków – od pałaców Trocadéro na Prawym Brzegu po zamożne okolice zachodniej 7e arrondissement w lewobrzeżnym Paryżu.
Paradoksalnie ta najsłynniejsza paryska budowla ocalała tylko dzięki nagłemu zapotrzebowaniu na anteny „telegrafu bezprzewodowego” w pierwszej dekadzie XX w. Oprócz turystycznej atrakcji wieża zaczęła też pełnić funkcję masztu telekomunikacyjnego, a obecnie oryginalną iglicę zasłaniają już całkowicie setki anten. Przez ostatnie 100 lat konstrukcję poddano zaskakującym zmianom kosmetycznym: pod koniec lat 60. XX wieku oryginalną głęboką czerwień zamieniono na bardziej stonowany czekoladowy brąz – co wygląda i tak lepiej niż kanarkowa żółć, którą wieża była pokryta przez pierwsze dziesięciolecie swojego istnienia.
Po zmroku wieżę rozświetlają teraz charakterystyczne lampy sodowe, a na obchody nowego tysiąclecia dodano na szczycie podwójną obrotową ksenonową lampę łukową, której snop światła po raz pierwszy omiótł Paryż 31 grudnia 1999 r., przemieniając Wieżę Eiffla w gigantyczną latarnię morską. Po zmroku zapalają się tysiące ksenonowych lampek, migocząc i świecąc przez 10 minut po każdej pełnej godzinie.
Z góry Paryż wydaje się zaskakująco mikroskopijny; widok jest lepszy z drugiego piętra, szczególnie w mgliste dni. Dużą atrakcją jest też wjazd windą na samą górę, ale oczywiście główną atrakcję stanowi panorama Paryża. Na szczycie można też zajrzeć do niewielkiego napowietrznego biura Gustave’a Eiffela. Na drugim poziomie znajduje się gastronomiczna restauracja Jules Verne.
Musée du Quai Branly
Przy quai Branly, kilka kroków w górę rzeki od Wieży Eiffla, stoi nowo powstałe Musée du Quai Branly (). Połączono tu zbiory Muzeum Sztuki Afryki i Oceanii i dział etnograficzny z Musée de l’Homme, tworząc dodatkowo przestrzeń na wystawy czasowe, przedstawienia teatralne i pokazy współczesnego tańca poza europejskiego. Muzeum było ukochanym projektem prezydenta Jacques’a Chiraca (pasjonuje się on sztuką spoza Europy)(…) Projekt architektoniczny powierzono Jeanowi Nouvelowi, który stworzył falistą, futurystyczną strukturę opartą na filarach i wyposażoną w jardin vertical, ścianę zieleni na jednej z elewacji budynku.
Po przebyciu spiralnej, pnącej się od wejścia „rampy” zwiedzający trafiają do sal wystawowych, podzielonych tematycznie na sztukę Oceanii, obu Ameryk, Afryki i Azji, choć nacisk kładzie się tu również na wzajemne oddziaływanie kultur, np. w Indiach czy Maghrebie. Ekspozycja obejmuje także przekrojowe kolekcje tekstyliów i instrumentów muzycznych ze wszystkich zakątków świata. Muzeum zdecydowanie postawiło na multimedia: w każdej sali, a nawet na niektórych gablotach znajdują się ekrany dotykowe, dostarczające szerszych informacji lub ilustrujące praktyczne wykorzystanie eksponowanych przedmiotów. Oprócz tego na ostatnim piętrze urządzono restaurację z widokiem na Wieżę Eiffla, a w ogrodzie przed wejściem można odpocząć i wypić kawę pod bacznym spojrzeniem posągu Moai z Wyspy Wielkanocnej.
Pont Alexandre III i Hôtel des Invalides
Pont Alexandre III to z pewnością najbardziej ekstrawagancki most Paryża. Jego jednoprzęsłowy metalowy łuk długości 109 m został przerzucony ponad rzeką w 1900 r., akurat na Wystawę Światową. Nazwa i wymyślne ornamenty symbolizują przyjaźń francusko rosyjską, sojusz bardzo ważny w obliczu rosnącej wówczas potęgi Niemiec. Nimfa zwrócona w dół rzeki przedstawia Sekwanę, a ta zwrócona w górę biegu symbolizuje petersburską Newę; na szczycie wysokich kolumn na obu brzegach złocona postać Chwały trzyma uskrzydlonego Pegaza.
Widok na południe był tak ceniony, że starano się zbudować jak najniższy most, by nie psuć perspektywy. Na Lewym Brzegu trawiasta Esplanade des Invalides biegnie ku Hôtel des Invalides ze złoconą kopułą, zbudowanego dla weteranów inwalidów wojsk Ludwika XIV, którego pomnik na koniu wieńczy główną bramę budynku. Les Invalides to koszarowa wersja wersalskiego szyku; choć odarta z co bardziej finezyjnych ozdób, i tak wywiera potężne wrażenie, szczególnie 12 kg złota nałożone na kopułę z okazji obchodów dwusetlecia rewolucji. Warto przyjrzeć się lukarnom na północnej elewacji od strony Esplanade: wszystkie – oprócz jednej – zdobią hełmy i broń. Wyjątkiem jest piąta lukarna na prawo od bramy: wieńczy ją wilczy łeb – jest to nawiązanie do ministra wojny markiza de Louvois, którego nazwisko można przetłumaczyć jako „wilk widzi“.
Eglise du Dôme i grób Napoleona
Do Eglise du Dôme (godziny otwarcia i bilet te same co do Musée de l’Armée) wchodzi się osobnym wejściem od południowej strony Les Invalides. W odróżnieniu od bliźniaczego Eglise des Soldats od strony północnej, Eglise du Dôme to nadzwyczajny przykład architektonicznego przepychu, z korynckimi kolumnami i pilastrami oraz masą imponujących fresków. Napoleon spoczywa w zagłębieniu posadzki, w sarkofagu z ciemnoczerwonego kwarcytu, otoczony imponującymi pomnikami symbolizującymi jego sukcesy wojskowe. Wokół grobu biegnie okrągła galeria, ozdobiona fryzami przedstawiającymi osiągnięcia cesarza (…)
Znacznie większe wrażenie niż grób Napoleona robi prosty grobowiec marszałka Focha, w bocznej kaplicy koło schodów prowadzących do krypty. Maréchal Foch – dowódca wojsk sprzymierzonych w czasie I wojny światowej – przedstawiony jest na portrecie podtrzymywanym przez odlany z brązu oddział żołnierzy piechoty, na twarzach maluje się smutek, a całość oblewa błękitne światło z witraży.
Musée Rodin
Na wschód od Les Invalides, przy 77 rue de Varenne, znajduje się Musée Rodin (…) mieści się ono w niezwykle eleganckiej XVIII wiecznej willi, którą rzeźbiarz wynajmował nieodpłatnie od państwa w zamian za obietnicę zapisania wszystkich dzieł w spadku Francji. W ogrodzie stoją brązowe odlewy największych projektów: Mieszczanie z Calais, Myśliciel i Brama piekieł oraz pośrodku ozdobnego stawu Ugolino z dziećmi.
Wnętrze jest jeszcze bardziej interesujące: energia emanująca z rzeźb kontrastuje ze zniszczoną drewnianą boazerią, zmatowiałymi lustrami i żyrandolami. Zazwyczaj jest tu wielu zwiedzających, przybyłych, aby zobaczyć ulubione prace, jak Dłoń Boga i Pocałunek, który miał przedstawiać Paola i Franceskę da Rimini z Boskiej Komedii Dantego na chwilę przed odkryciem ich i zamordowaniem przez męża Franceski.
Warto zatrzymać się przy dynamicznych impresjonistycznych rzeźbach glinianych – niewielkich formach, które Rodin modelował osobiście. Wiele pokazywanych tu prac – z gliny lub gipsu – uważa się za największe osiągnięcie artysty (…)
(…) Na parterze jedną salę poświęcono Camille Claudel, uczennicy, modelce i kochance Rodina. Wśród jej prac jest L’Age Mûr – symbolizujące ostateczne zerwanie przez rzeźbiarza związku z Camille – oraz popiersie samego Rodina tak bliskie jego wyobrażeniu na swój temat, że artysta uważał je za swój autoportret.
Pozostała część rue de Varenne i równoległa rue de Grenelle pełne są arystokratycznych i ministerialnych pałaców. Znajduje się tu m.in. Hôtel Matignon, dobrze strzeżona rezydencja premiera, z rozległym ogrodem, rozciągającym się na południe, aż do rue de Babylone. Na rogu z rue Monsieur, przy 57 bis rue de Babylone, stoi La Pagode w stylu chińskim, wybudowana jako modne cacko dla żony dyrektora domu handlowego Bon Marché, a potem przerobiona na kino, które weszło do historii w 1959 r., dzięki zorganizowanej tu premierze Testamentu Orfeusza Cocteau. Po gruntownym, udanym remoncie La Pagode znów jest jednym z najsympatyczniejszych kin studyjnych stolicy.
Informacja przygotowana wg przewodnika "Podróże z pasją. Paryż".