Dzień dobry, pani psycholog, bardzo proszę o radę. Kilkanaście lat temu poznałam mężczyznę, który wydawał się idealnym partnerem na życie.Wcześniej byłam bardzo samotna, przygnębiona i w depresji, a traumy z brutalnego dzieciństwa nadal tkwią w mojej podświadomości.Być może przez to zbagatelizowałam wszystkie sygnały ostrzegawcze. Partner miał i ma zmienność nastrojów. Raz jest wspaniale a raz tragicznie. Stopniowo odsunęłam się od całej rodziny, bo on nie należał do ludzi „rodzinnych”. Nie mogę pomóc matce, która mojej obecności i opieki potrzebuje. Wszystko usprawiedliwiałam ciężkim dzieciństwem męża, trudnym charakterem czy stresem w pracy. Przez lata nie dał mi powodu do podejrzewania go o zdradę. Miesiąc temu zauważyłam, że przegląda portale randkowe i koresponduje z różnymi kobietami. Okazało się, że zdradzał mnie przed ślubem, po ślubie, przed ciążą i po dzieciach... Jeszcze mu nie powiedziałam, że wiem – boję się konfrontacji. Ciężko mi podjąć decyzję co do dalszego życia. Z jednej strony chciałabym, żeby nasza rodzina mimo wszystko przetrwała, z drugiej – nie wiem, na jakich zasadach mogłabym to życie obok niego sobie ułożyć. Proszę o opinię, czy jest jakaś szansa, by nasza rodzina przetrwała. Zdecydowanie nie należy on do ludzi, którzy skorzystaliby z pomocy psychoterapeuty.
J.
Ewa Klepacka-Gryz: Droga J, zdrada to zawsze sygnał, że w części wspólnej związku jest jakaś „dziura”. Partnerzy to jak dwa przecinające się okręgi, a część powstała w wyniku tego przecięcia to właśnie część wspólna, która jest fundamentem związku. Piszesz, że obydwoje mieliście trudne dzieciństwo. Może to być powodem tego, że nie potrafiliście zbudować i zadbać o waszą część wspólną. Dlatego pojawiła się przestrzeń do zdrad.
Rozumiem, że właśnie zdrady męża bolą Cię najdotkliwiej, ale z listu wynika, że generalnie wasz związek nie jest oparty na partnerskich relacjach. Mam na myśli zmienne nastroje męża, które wpływają na Twój nastrój, a także fakt, że mąż izoluje Cię od rodziny. Piszesz, że mąż nie skorzysta z pomocy terapeuty, ale myślę, że Ty powinnaś. Terapia pomogłaby Ci wzmocnić poczucie własnej wartości, pewności i sprawczości, co pozwoliłoby Ci stawiać granicę i przynajmniej próbować ustalić zdrowsze relacje w małżeństwie.
Nie jestem w stanie wydać opinii w sprawie waszego małżeństwa nie prowadząc waszej terapii. Notoryczna zdrada na pewno zaburza zaufanie, które jest podstawą udanego związku. Być może mąż w ten sposób rozładowuje napięcie wynikające z codziennego życia, może ma jakieś problemy, ale to go absolutnie nie usprawiedliwia. Nie jesteś w stanie w pojedynkę uratować małżeństwa. Nie jesteś również w stanie sprawić, by mąż przestał szukać okazji do zdrady.
Czy rozmawiacie ze sobą? Chodzi mi nie tylko o ustalenia dotyczące funkcjonowania rodziny, ale o szczere rozmowy na temat związku, tego czy razem czujecie się szczęśliwi? Czy ustaliliście czym jest dla każdego z Was wierność i lojalność? Być może dla Twojego męża niezobowiązujące kontakty seksualne nie są zdradą, a jedynie „męską potrzebą”? Czy wasza intymność jest więziotwórcza, a może to jedynie małżeński obowiązek? Spróbuj odpowiedzieć sobie na te pytania. Zaaranżuj spokojny czas i miejsce na rozmowę z mężem; powiedz mu o swoich przemyśleniach i o swoich uczuciach. Decyzja o tym, czy powiedzieć o odkrytych zdradach, zależy wyłącznie od Ciebie. Zanim ją podejmiesz zastanów się, jaki miałby być cel zarówno powiedzenia mu, jak i niemówienia, przynajmniej na razie. Jeśli uda Wam się odbudować albo zbudować waszą intymność, być może zdrady się skończą. To niełatwy proces, dlatego powinnaś zwrócić się o pomoc do psychoterapeuty. Myślę, że już pierwsza konsultacja bardzo by Cię wzmocniła.