„To zachowanie przypomina sytuację, jakbym zapraszała kogoś do tańca, tyle że on nie podejmuje ruchu lub zaczyna tańczyć, ale bez skupienia. Ale też nie wykazuje też chęci prowadzenia, nie zna kroków” – pisze nasza czytelniczka. Na list odpowiada Ewa Klepacka-Gryz.
Dzień dobry! Różnimy się z mężem bardzo w kwestii umiejętności zarządzania czasem czy planowaniem dnia. Coraz częściej łapię się na tym, że kiedy jesteśmy razem, tracę kontakt z własnym ciałem, a ostatnio nawet umysłem. Nie potrafię racjonalnie myśleć, zaczynam przejmować jego emocje i tak samo chyba czuje nasze dziecko, co widać po zmianie jego zachowania. Mąż niby nic takiego nie robi, cały problem polega na tym, że jeśli mamy wspólnie podzielić się obowiązkami domowymi, to ja zabieram się do pracy i to robię, a on zacznie, przerywa. A to podejdzie, żeby mi coś powiedzieć, a to skupi uwagę na czymś innym. Kiedy coś opowiada, to zazwyczaj powtarza kilka razy. Dużo chodzi od pokoju do pokoju; kiedy je śniadanie, to zazwyczaj chodzi z kanapką. Już pomijam, że to, co ma zrobić, się przedłuża; ta jego bieganina myśli mnie męczy, dekoncentruje. Odczuwam to tak, że różnymi sposobami, może nieświadomie chce być w centrum, skupiać na sobie uwagę.Wystarczy że wyjdzie z domu i czuć różnicę.
To zachowanie przypomina sytuację, jakbym zapraszała kogoś do tańca, tyle że on nie podejmuje ruchu lub zaczyna tańczyć, ale bez skupienia. Ale też nie wykazuje też chęci prowadzenia, nie zna kroków. On się z ta wizualizują zgadza. Skąd te trudności, żeby wyłączyć myśl i być z nami tu i teraz?
Ania
Ewa Klepacka-Gryz: Droga Aniu. Pierwsze, o czym pomyślałam czytając twój list to: co was do siebie przyciągnęło na początku relacji? Jaka cecha męża sprawiła, że to właśnie jego wybrałaś na partnera? To ważne, odpowiedz sobie na to pytanie, bo na pewno było coś, co cię zaczarowało, zaśniło.
Nie bez powodu używam określenia „zaśniło”, bo ten proces ma olbrzymie znaczenie w dobieraniu się w pary. Może właśnie było to jego wycofanie w opozycji do twojej potrzeby zarządzania albo jego chaotyczność kontra twoje uporządkowanie. Może pomyślałaś wtedy, że on jest taki tajemniczy i trochę „misiowaty”, więc jesteście jak dwie idealne połówki jednego jabłka. Zaśnienie sprawiło, że patrzyłaś na niego przez różowe okulary, a nawet jeśli coś ci przeszkadzało, to myślałaś, że przecież „jeśli kocha, to się zmieni”. Minęły lata, spadły różowe okulary i coś, co kiedyś może nawet cię rozczulało, dziś jest powodem irytacji.
Podoba mi się twoja metafora zapraszania do tańca; rzeczywiście związek przypomina trochę wspólny taniec. Partnerzy przez lata uczą się zgrania, potrafią przewidywać nawzajem kolejny krok partnera. To wszystko prawda pod warunkiem, że… obydwoje w tym samym momencie mają ochotę na taniec. Może czasami lepiej tańczyć osobno. Skoro denerwuje cię np. jego styl sprzątania, podzielcie mieszkanie na strefy i niech każde sprząta swoją część – w taki sposób jak chce.
Najbardziej niepokoi mnie zdanie o przejmowaniu emocji męża, bo to oznacza uzależnienie od drugiego człowieka. Piszesz, że w jego obecności tracisz kontakt z własnym ciałem i umysłem. Myślę, że warto umówić się na konsultacje do psychoterapeuty. Jeśli odzyskasz kontakt z własnymi emocjami, łatwiej ci będzie zrozumieć, na czym polega problem w relacji z mężem. Emocje nie są zaraźliwe, oczywiście jeśli ktoś w naszej obecności np. jest smutny, nasz nastrój również spada, ale jeśli masz kontakt ze swoimi emocjami, potrafisz oddzielić swoje uczucia od cudzych. Wtedy nie uzależniasz się od emocji drugiego człowieka.