Manana Chyb

To tylko teza jednego z badaczy życia i twórczości Jane Austen: młodziutka Jane była bardzo zakochana z wzajemnością.

I znów opowieść o silnej kobiecie i babci w jednej osobie. Tym razem w wydaniu amerykańskim, w wykonaniu samej Jane Fondy. Jej Georgia ociera się co prawda o stereotyp – kobiety z amerykańskiej prowincji trzymającej się przez całe życie nienaruszalnych zasad – ale zderzona z dwiema innymi bohaterkami traci, z korzyścią dla filmu, swoją nieskazitelną prawość.

Choćby najnudniejsze, najbardziej przewidywalne życie może w każdej chwili wywinąć kozła. Maggie takie trzęsienie ziemi przeżywa, kiedy jest już wdową i babcią kilkuletniego Olly’ego.

Pomysł scenariusza polega na wykorzystaniu białej plamy w życiorysie Moliera. W wieku 22 lat młody aktor i początkujący dramaturg ścigany od dłuższego czasu przez wierzycieli trafił za długi do więzienia, po czym… zniknął.

Francois Ozon czerpie coraz większą radość z uprawiania filmowych ćwiczeń stylistycznych. Tym razem zaangażował w tę zabawę międzynarodowe pieniądze, które zapewniły produkcji rozmach i wystawność. I o to chodziło: reżyser uczynił bowiem obiektem swoich pastiszowych zabiegów widowiskowe melodramaty hollywoodzkie lat 50.

W amerykańskim kinie antenat w prostej linii Quentina Tarantino (zarazem jego mistrz), Brian De Palma, przyzwyczaił nas do mocnych wrażeń. W „Czarnej Dalii” rezygnuje ze stosowanych zazwyczaj efektów, konsekwentnie poddając się wymogom estetyki czarnego kryminału.